Старонка:Пес’ни (1904).pdf/10

Лядачагаж люду ўсюду іосць многа!
Я оглянуўся, аж гоницса хтосци,
Кличе: „Пастойце для Боскай милос’ци!…“
Стаў я, чакаю, аж іон и пытае:
Хто я, адкуль іосць и хто мяне знае?
И каже вярнуцса мне аж да млыну:
Сведкам урадник зве на гадзину,
Вярнуўся, гляджу, аж карэта у рэчце,
Мельник цяперь ужо ня смяецса,
Кабылу сотник цягне до стану,
Цырулик кроў кинуў абмокламу пану;
Дзюра на мосци так як на хату;
Два хлопцы ловяць сучку кудлату;
Баба стаиць у парваной спадничцэ
И кроў ей цячэ на руцэ и на лытца,
Вязуць и труп той зараз на возе,
Што я та видзеў лежучи при дарозе,
Пытаецса ратник мяне ды за с’ведка:
Чы мельник цкаваў, чы кричала кабетка?
Чы сучка парвала, а сучку чы били?
Чы видзеў что ў мосци мас’цины пагнили?
Чы видзеў як мельник смяяўся?
Як пан с фурманом у карэци капаўся?
Як фурман утануў, а як пан ратаваўся?
Як злодзей цыкаўся з пад млыну да кони!
Як свиснуў кабылу и ляцеў на Рыкони.
Чы знаю хто то забиты валяўся!
И ким забиты да каб я признаўся,
Чы не я яго віоз, ды после уклаў?
Може меў гроши, може я их забраў?
(И дух мне заняў, сказаць слова ня мог!
Вот напасць на мяне, чысты крыж паслаў Бог!)
Чаму я не хацеў ратоваць фурмана?
Чаму майстра таго ня лавиў ля млына?
Чаму я ўцекаў что ледзь соцки нагнаў?
Протрымаў іон мяне целый дзень,