Старонка:Паэмы (Бядуля, 1927).pdf/70

А лякай стол рыхтуюць,
Па куткох сабе жартуюць,
Няпрыстойныя слаўцы
Сыплюць градам малайцы
Скрыпы, рыпы, шэпты, піскі
Па куткох далёкіх, блізкіх
Чэлядзь панская разводзіць,
Валаводы валаводзіць.
„Што ня йдзе сюды скарэй
Гурт прымушаных гасьцей?“
Пан рукой сваёй варушыць,
Ўвесь ён — слух, увесь ён — вушы.
Адкідае, як лупіны,
Шэпты слугаў, іх вазьніну,
Ловіць шорхі са двара,
„Што ня йдуць? ужо пара“…
Разважае ён паволі,
Прыслухаецца ён болей,
Слух, як шпілька, навастроны.
Ўсе магчымыя законы отх
Праступае яго слух,
Як нялюдзкі нейкі дух.
Сярод дня і сярод ночы
Пану слух — другія вочы.
Не пабачыць, дык пачуе,
І ніколі ня спудлуе.
Хоць сьляпы, але зато
Дзіўна чуе, як ніхто.
Раптам пан устрапянуўся,
Да дзьвярэй ён пацягнуўся.
Чуе — йдуць. І толькі двое
Увайшлі ў яго пакоі.
Злосьць сваю ён перамог:
„Гэта стук дзявочых ног!“
Стук саромлівы, пудлівы,
Не адважны, ня гульлівы.
Аксамітная дарожка
На сябе ня чуе ножкі.
„Маладзенькая, ой, так…
Вось у гэтым — самы смак“…
Толькі шасьць лапцёў кародзіць,
Ажна слуху яго шкодзіць.
Пан злуецца: што за звода?
Хто ў лапцёх тут робіць шкоду?
— Ты? Мой стараста? Ну, ну!