Старонка:Ветразі (1929).pdf/98

Жалезны дакор напісалі.
Нячутна душа зарыдала у дым,
А вусны спагадна сказалі:
— Нас вечна хвалюе загадка падзей,
Так, мусіць, спрадвеку, так, мусіць;
А рыбы ня возьмеш раней ад сяцей,
На дрэве арэх не раскусіш.
Хай вашыя душы імкнённа гараць,
А нашая гра адыграна…
Нас доля вучыла жыцьцё пазнаваць,
Нас гора з бядой гадавала.
А ўсё-ж на абрыве апошніх гадоў,
На фоне апошняе квадры,
Убачыў я тое, аб чым не гадаў, —
Аб чым і ня сьніў, і ня марыў.
У нашай краіне, пад нашай зарой,
Дзе гора з бядою блудзілі,
Мужыцкую праўду мячом і крывёй
З адвечнай маной раскумілі.
Прыпомніш старое — і нейкім агнём
Штось сэрца балюча запаліць…
Сваімі рукамі, сваім мазалём
Мы ўсё на зямлі будавалі.
А што да чаго, да чаго і к чаму?
Ня нам зразумець нашу працу…
Сабе будавалі мы толькі турму,
Камусьці дварцы і палацы.
— Паслухай, дзядуля, прысядзем пад клён, —
А ты раскажы аб мінулым,