Гэта старонка была вычытаная
Скажы, як у нашых палёх і гаёх
Зьвінелі варожыя кулі,
Памернымі крокамі сунуўся змрок, —
Трымцелі агні — заміралі…
І так вось пачаў стогадовы дзядок
Поэму жыцьця і змаганьня.
I
Калісьці даўно генэрал Мураўёў
Мячамі, агнём і прымусам
На тонкай сасьне беларускіх гаёў
Павесіў душу Беларусі.
І з гэтага часу між сёл і далін
Нібыта між зорак комэта,
Пашоў беларускі мужык-селянін
Шукаць сваю долю па сьвеце,
Пашоў беларус у чужую зямлю —
Ні клеці сваёй, ні павеці,
Праз шэрую сьвітку на чорным гарбе
Сіберны разгуліваў вецер.
Шукаў сваю долю і там беларус,
Дзе вецер, тайга і шакалы
Халоднай зімой пад халодную гру
Сібірскую шыр апявалі.
І там, дзе Амэрыкі дальняя даль,
Дзе вечна шалёным галёпам
Політыка Янкаў чужы ураджай
Зьбірае на ніве Эўропы.
