|
— Паслухай, дзядуля, — пытае Міхась, —
Куды мы прыехалі?
— Ў горад.
— А што там, а што там бяжыць без каня
Рупліва, магутна і горда?..
— Машына, Міхаська, аўтобусам зваць
(Я стар, а ты зелен гадамі),
Ня нам яго хітрыку, брат, разгадаць,
А вырасьцеш — сам разгадаеш.
І голас старога надрыўна дрыжыць,
Як мляўкая здань „алілюя“…
— Дзядуля, а што там будуюць, скажы?
— Вялікае нешта будуюць…
— Ўсё нешта ды нешта, а што, адкажы?!
Чаму ты ня кажаш нічога?!.
Ты-ж многа, дзядуля, на сьвеце пажыў,
А ведаеш менш ад малога.
Унукавы словы на твары старым
|
