Гэта старонка не была вычытаная
Агнём ахоплены усход,
І пачынае кроўю пахнуць:
Даволі барбарскай гульні!..
І…
Мы пакажам не на словах,
Што нашы межы, як граніт,
Што нашы моцны заваёвы,
Нам не завязаны шляхі…
Вярней няма ад нашай кулі…
Мы непадкупныя штыхі
На ясным сонцы загартуем,
Хоць і ня хочам ваяваць,
Але у бой заўжды гатовы…
Як пад касою сенажаць,
Палягуць белыя галовы…
А на палатках дзед Адам,
Нібы архіўны нейкі дзеньнік,
Да пеўняў штось апавядаў
Пра „навабранскія“ падзеі.
Ён гаварыў, нібы сабе, —
Павольна, стала і нязвонка,
Як білі шыбы у карчме
Ды наляталі на казёнкі.
Ён гаварыў пра свой паход,
Успамінаў аб даўнім часе,
Калі агнём пылаў усход
І кроў народная лілася.
За трон, за веру,
Без надзей
