Гэта старонка не была вычытаная
Лілася сонечная стома.
І толькі вецер шалясьцеў
У ячмянёх
І на пракосах:
— Тады ня смачны будзе хлеб,
Калі ня пахлі потам росы.
Ды дзесьці там,
Між сьпелых сьліў,
З чырвонай веткаю рабіны,
Багата верасень плаціў
За працу з восенскай вітрыны.
Ад хмелю наскіх журавін,
А мо‘ па нейкаму дэкрэту,
З надрыўным болем журавы
Распрадавалі наша лета.
Яны нам болей не радня,
Ім не шкада лясных акордаў…
Пад нейкім градусам паўдня
Для іх адчынены курорты.
Але-ж…
І нават журавам
Балюча з намі раставацца,
Бо дзесьці там,
Далёка там
Яны ня ўбачаць гэткай працы.
Як той граніт,
Як тая сталь,
У рытмах сонечных мэлёдый,
Наш творчы дух паводкай хваль
