|
Шаптала стомленая ціш,
Авіўшы цьмянасьцю лагчыны.
У поцем вышлі тры касцы
Заранкай косы натачылі.
І вокамгненна пад касой
Зазіхацелі пэрлы-росы…
І толькі змрочнасьць і спакой
Адпачывалі на пракосах.
Пад сьвісты стомленай касы
Зьнікала сонная маркота…
Над самацьветамі расы
І гуманы,
І кроплі поту…
Калі гарэлі ў цішыні
Зары халодныя рубіны —
На ніву вышлі тры жняі,
Аб віташок сярпы зубілі.
А потым жалі ячмяні
Падхрусты стомы верасьнёвай…
У кожны мускул з вышыні
|
