|
На палёх ня шумела калосьсе, —
Цішыня… Супакой на палёх…
У рабінавым колеры восень
Гаспадарыць прышла у садох…
Адвячорак… Зацішна, зацішна
На экране зямной пекнаты…
Дасьпявалі апошнія вішні,
Дзе-ні-дзе ападалі лісты.
Гэта фарбы жывога мастацтва, —
Пекната над усёй пекнатой…
У вітрыне асеньняга царства
Апатычна-багаты настрой.
Кожны вечар асеньняй парою
Абуджаюцца мары і сны…
І плывуць верасьнёвай зарою
На азёрную ціш туманы.
І тады сінявыя нябёсы
Прыгажэй, чым сама маладосьць,
Быццам сэрца разьбітае лёсам,
Скрозь узрыды сьмяюцца чагось…
|
