Кажуць людзі: як падала лісьце
Над азёрамі роднай зямлі,
Беларускія птахі калісьці
На чужыну далёка плылі.
А цяпер — паглядзіш і ня верыш, —
Дайце рады… ня тое зусім…
За пропэлерам рэжа пропэлер
Непамерна высокую сінь…
І тады, вось у той адвячорак,
Як зьніжалася сонца за дах,
Дзе красуюць палі і вазёры,
Апусьціўся сталёвы птах.
І выходзілі людзі маўкліва
(Баючыся два словы сказаць)
Паглядзець нячуванае дзіва, —
Нячуваных гасьцей спатыкаць…
∗
∗ ∗ |
Спахмурнела чамусьці заранка;
Спатыкаючы скаргі гусей…
Пакахала да болю сялянка
Нячуваных дагэтуль гасьцей.
Гаварылі ёй сталыя людзі:
— Выкінь з думак турботы і сум,
Ён паедзе… Пакіне… Забудзе…
Ня губі ты, дзяўчына, красу!..
Ты загубіш гады маладыя,
Ты загубіш дзявоцкі убёр,
Каб сказаць: „Гэта птахі чужыя, —
