Аплаквае кожнае сэрца.
Такіх і нябачна цяпер малайцоў,
Ды куля, Міхаська, забрала жыцьцё.
І вырас маленькі курганчык зямлі
На дальняй чужыне між брацкіх магіл.
Як нейкую тайну, былое імя
Ў халодных пяскох пахавала зямля.
Ні дрэва, ні камень, ні чорны курган
Ня скажа, ня скажа, дзе сьпіць вэтэран,
Далёкіх змаганьняў жывую любоў,
І мёртвыя косьці адважных байцоў
Ня кіне зара вартаваць і зарэць,
Ім помнікам будзе імя Б.С.С.Р.
∗
∗ ∗ |
Калісьці даўно генэрал Мураўёў
На тонкай сасьне беларускіх гаёў,
Пад нечыя стогны, пад дальняе плі,
Павесіў душу беларускай зямлі.
Аж з гэнага часу, падумай, Міхась,
Мужыцкую праўду тапталі у гразь.
Аж з гэнага часу мужык-селянін
Шукаў сваю долю ў чужацкай зямлі.
Умеў небаскробы людзям будаваць,
Умеў і пад плотам чужым паміраць.
Заўсёды прытулкам мужыцкім былі
Сусьветныя краты, лясы і палі.
І вось, на абрыне апошніх гадоў
Убачыў я тое, аб чым не гадаў.
