Гэта старонка не была вычытаная
Яна з трывогай нейкай пазнае
Знаёмай гутаркі адценьне.
Балючы гест — парыў аледзянеў,
Як нярухомы мармур над калыскай.
— Няўжо Мікіта раптам ашалеў?
Няўжо Мікіта здраднікам зрабіўся?
Няўжо Мікітаў голас за сьцяной?
Няўжо баец зрабіўся рэнэгатам?..
Яна ідзе нячутнаю хадой,
Як судны дзень пад дзьверы комэнданта.
— Мікіта!
..............
Так!?. Ты здрадзіў?!. Ты прадаў
Сьвятую справу нашынскага люду?!.
Ты сьцень агіды!.. Скнара ты, удаў!..
Ты тройчы срэбранік-Іюда!..
..............
— Трымай, трымай!
…Трымай прадстаўніка!..
Хтось аглушыў азмрочаную залю
І раптам куля меткага стралка
Назаўсягды Мікіту затрымала…
............
XII
Мікіта Пашковіч (твой бацька, Міхась)
Быў храбрым чырвонаармейцам,
Яго мо‘ і зараз пад купалам хат
