IV
Мікіта Пашковіч (твой бацька, Міхась)
Быў храбрым чырвонагвардзейцам,
Яго мо‘ і зараз пад купалам хат
Аплаквае кожнае сэрца.
Дзе кожная жыла замрэ ад жуды,
Мікіта там першым, там першым заўжды,
Дзе штось хвалявала адважных байцоў,
Мікіта там быў маладзец-малайцом.
Ён ведае месца, дзе можна ступіць,
Ён ведае кожны бадай-што тупік,
А ў гэту часіну, — як я ўжо казаў, —
Хтось нашу краіну навек прадаваў.
У Менску Іюды палоннай зямлі
Гандлёвую справу з Вільгельмам вялі,
Ім часта спагадваў тады Фалькэнгайн,
Ды ўсё гаварыў: — пачакайце, няхай!..
Ён ведаў, напэўна (хоць часта маніў),
Што выйдзе пузыр з політычнай гульні,
У сьмешным бясьсільлі падпанак і пан
Камусь прадаваў беларускі туман,
К нямецкай кароне, як вецер траву,
Падпанак і пан нахіліў галаву.
А там між расійскіх савецкіх раўнін
Хварэе душой беларус-селянін.
Краіну акопаў агнём і крывёй
Ён хоча і зробіць Савецкай зямлёй.
Аднойчы, як цень праз выгары балот,
Мікіта Пашковіч прышоў у сяло.
