У Бэрліне тонкі політык-Вільгельм
Кусае ад роспачы пальцы.
Мяняюцца пляны, зьмяняецца лёс,
Зьмяняюцца раптам падзеі…
А ўсё-ж загадаў Фалькэнгайну Вільгэльм
Павесьці палкі на Расію.
III
На чорных руінах патруль і кулік
Бяздомную долю вартуюць…
Сьпявай, калі можаш скрозь сьлёзы сьпяваць,
Заплач, калі можаш заплакаць.
На дымных руінах бяздомная ціш,
І цені крывавае помсты…
А ў Менску, а ў Менску чыясьці рука
На біржы гандлюе краінай…
...............
Задумаў штось бацька, кудысьці пашоў,
Пад поўнач прышоў з грамадою…
І зноўку пашоў, а зачым і куды —
І вецер, напэўна, ня ведаў.
Заплакала маці ў бяздомную даль,
Заплакала неба на ростань,
Заплакалі ветры, заплакала ноч,
І скрыпкі у панскім палацы,
Увечары маці ў пасьцелю зьлягла,
Ня помню, праз дзень, а мо‘ болей
Твой першы дзянёк запісала зара
Пад сонцам, бядой і навалай.
