Ён чуў, што нямецкі салдат-селянін
Ня хоча быць зброяй крывавай гульні,
Ён чуў, што рабочы ня кіне штылет,
Пакуль не абвесьціць вайну ды вайне.
Прышоў ён адведаць настроі салдат,
А заўтра ледзь золак вярнуцца назад.
Абгледзеў будынак, авец і кароў,
У хаце і зьмены нібыта нашоў…
Убачыў калыску, якой не чакаў,
І хворую жонку з маленькім „ку-га“.
Табе тады сьніліся ціхія сны,
Ня ведаў, дзіцятка, крывавай гульні.
Ты ціханька штосьці ў калысьцы бубніў,
І месячык ручкай за коскі лавіў.
V
Мінае дзень, другі мінае, —
Нячутна ходзіць дзень за днём,
І ўсё-ж ніяк не дачакае
Мікіту зброя і рэўком,
Чацьверты дзень на небасхіле…
Ужо трывожыцца рэўком,
Ужо у сьпісах мерцьвякоў
Сябры Мікіту залічылі.
Што ў сэрцы сьпела і жыло —
Ніхто ня ведае аб гэтым
Мікіта блудзіць за сялом
Без усялякай, здэцца, мэты.
