Перайсці да зместу

Табе (1927)/З «Васеньняй байкі»

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Сінія кветкі… З «Васеньняй байкі»
Паэма
Аўтар: Анатоль Вольны
1927 год

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




З „ВАСЕНЬНЯЙ
БАЙКІ“

З „ВАСЕНЬНЯЙ БАЙКІ“

Ах байкі,
Мілыя,
добрыя байкі!
Як не кахаць вечны май іх?
Мілыя,
добрыя байкі.

Як кветкі ў полі,
Так вырасьлі ў песьні, —
Вырасьлі і ня згінулі
Думкі,
Залатыя і сінія,
Залатыя і сінія.
Ах байкі,
Мілыя,
добрыя байкі!
Як не кахаць вечны май іх?
Мілыя,
добрыя байкі.

Годы выцьвілі, бадай іх!
А калісь, як стогн былі.
Так на вуснах нашых баек
Слоў пялёсткі зацьвілі.

Байка кажа… у нейкім
царстве,
Разумею з яе слоў,
Сэрцам сільны і упарты
Волат ўзьняўся і пайшоў…
І было, я з байкі бачу,
У тым, хто ўзьняўся і пайшоў:
— Сэрца сільнае,
Ды ласкавыя вочы
Сінія,
Ды бязьмежная сіла
Цудоўная
І гарачая,
Сумная
Кроў.

— Ня прымусам цемра гіне,
І ня сілай сьвет расьце, —
Волат гэтак словы кінуў,
Каб праз іх пачуў нас сьвет:
— Найвялікшая ў нас сіла,
Сіла думак Беларусі.
Гэтай сіле — песьняй мілай
Я кахаю, я малюся!
Іншых сіла — ў іх абшарах,
Сіла іншых — у карцечы,
А ў цудоўных думках-марах
Сіла нашая — бясспрэчна.
Найвялікшая ў нас сіла,
Сіла думак Беларусі.
Гэтай сіле — песьняй мілай
Я кахаю, я малюся!

Ды суседзяў моцна зай-
здрасьць:
Ёй загублен волат наш.
Толькі байка — наша радасьць
Так цудоўна расьцьвіла.

Дзе зьнік
Наш волат
Па шляху
Волі, —
Там ветры
У полі
— Ціха
Веюць.
Ніколі
Болей
Гэтай
Болі
Нам з нашых баек
Не разьвеяць!

Хто цярэбіў сьвету
Шлях да дзіўнай
Волі,
Нячуванай сілай
Ў час ліхой
Нядолі, —
Ён маною зьнішчан
Па шляхох
У полі:
— Помнікам аб гэтым
Вырасьлі таполі.

І таполі стогнуць,
Сьлёзы льлюць таполі,
Лісты на таполях —
Сьлёзы нашай долі!

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

Годы выцьвілі, бадай іх!

А калісь як стогн былі.

Так на вуснах нашых баек

Слоў пялёсткі зацьвілі.

Я сьмяюся скрозь сьлёзы.

У марах сёньня зноў я…
Помню, помню, волат,
Залатыя словы:

— Іншых сіла ў іх абшарах,
Сіла іншых — у карцечы,
А ў цудоўных думках-марах
Сіла нашая — бясспрэчна!

Ах, я чую ў байках,
Байкі — ня схлусілі:
Прыляцеў наш волат,
Разгарнуў ён крыльлі.
Байкі ня схлусілі,
Вось і ўзьняўся зноў ён…
Сам народ наш сіні —
Волат той цудоўны!

Ах байкі,
Мілыя,
добрыя байкі!

Як не кахаць вечны май іх?

Мілыя,
добрыя байкі.

◆ ◆ ◆