Sniech sahnała wielmi skora,
Pa race pływuć płyty, —
I Zmitrok nadzieŭšy torbu,
Paciahnuŭsia praz šasty.
Žonka płače i biaduje,
Što Wlalikdzień na dware,
I nia wiedaje, jak budzie:
Chleb znikaje na stale.
Muki ŭ skryni ani žmieńki,
Hrošy ŭ kubli — ni krychi
Usie pašli jany u wyłaśč
Za dziedulewy daŭhi.
Dzietki tatku nie puskajuć;
Jak harošek, kala noh
Apščapilisia rukami,
Kab jon wyrwacca nia moh.
Nie trymajcie mianie dzietki:
«Ja tam hrošy zarablu
«I, wiertajučysia ŭ chatu,
«Wam haścinčykoŭ kuplu». —
Zmitrok z žonkaj razwitaŭsia,
Dzietak ŭsich pacaławaŭ
I, uziaŭšysia za klamku,
Doŭha niešta ŭsio stajaŭ.
|
