210.
Рыцар Няшчасьце, што скрозь езьдзіць пад маскай маўчком, З сэрца старога струёй люнула яркая кроў; З губ маіх вырваўся крык, бліск маіх зрэнак пагас; Рыцар пад’ехаў бліжэй, ціха каня затрымаў, Цяжка у рану маю палец акуты ўхадзіў; Таркнуў халодны, як лёд, палец у сэрца маё, Сэрца бяз кропелькі зла, сэрца бяз кропелькі шкод, Бледны, дрыжачы, я ўсё-ж веры даць шчасьцю ня мог, Рыцар-жа зноў на каня сеў, галавою кіўнуў, Вось што я чуў ад яго, вось што я чую ўвесь час: |
Старонка:Творы М. Багдановіча (1927—1928). Том I.pdf/268
Гэта старонка не была вычытаная
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/cc/%D0%A2%D0%B2%D0%BE%D1%80%D1%8B_%D0%9C._%D0%91%D0%B0%D0%B3%D0%B4%D0%B0%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D1%96%D1%87%D0%B0_%281927%E2%80%941928%29._%D0%A2%D0%BE%D0%BC_I.pdf/page268-720px-%D0%A2%D0%B2%D0%BE%D1%80%D1%8B_%D0%9C._%D0%91%D0%B0%D0%B3%D0%B4%D0%B0%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D1%96%D1%87%D0%B0_%281927%E2%80%941928%29._%D0%A2%D0%BE%D0%BC_I.pdf.jpg)