Сьляпы таксама вырас і стаў дзяцюком. Кожнаму, хто паглядзеў-бы на яго ў тую мінуту, як ён сядзеў воддаль ад апісанае групы, зьбялеўшы, схвалёваны і прыгожы, адразу кінуўся-б у вочы гэты сваяродны твар, на якім гэтак востра адбіваўся кожны рух душы. Чорныя валасы прыгожаю хваляю схіляліся над пукатым лобам, па якім прайшлі раньнія зморшчкі. На шчоках шпарка выступаў густы румянец, і гэтак-жа хутка разьлівалася цьмяная зьбялеласьць. Сподняя губа, ледзь-ледзь адцягненая куткамі ўніз, час ад часу напружанна ўздрыгвала, бровы чутка натарочваліся і варушыліся, а вялікія прыгожыя вочы, пазіраўшыя роўным і нярухомым паглядам, надавалі твару маладога чалавека нейкую ня зусім звычайную панурую водцень.
— Ага, — насьмешліва загаманіў студэнт пасьля некаторага маўчаньня, — панна Эвэліна думае, што ўсё, аб чым мы гаварылі, недаступна для жаноцкага розуму, што доля жанчыны — вузкая сфэра дзіцячага пакою і кухні.
У голасе маладога чалавека чулася самаздаволеньне (тады гэтыя слоўцы былі зусім новенькімі) і зачэпная іронія; на некалькі сэкундаў усе сьціхлі, і на твары дзяўчыны паказалася нэрвовая чырвань.
— Вы надта сьпяшаецеся з сваімі вывадамі, — сказала яна. — Я разумею ўсё, аб чым тут гаварылася, — значыцца для жаноцкага розуму гэта даступна. Я казала толькі пра сябе асабіста.
Яна сьціхла і схілілася над шыцьцём з гэткаю ўвагаю да работы, што ў маладога чалавека не хапіла рашучасьці цягнуць далейшы допыт.
— Дзіўна, — памармытаў ён. — Можна падумаць, што вы расплянавалі ўжо сваё жыцьцё да самае магілы.
— А што-ж тут дзіўнае, Гаўрыла Пятровіч? — ціха запярэчыла дзяўчына. — Я думаю, што на’т
