Маладыя людзі заставаліся ў садзе. Студэнт, падаслаўшы пад сябе сьвітку і заламаўшы смушковую шапку, разьлёгся на траве з крыху тэндэнцыйнаю вольнасьцю. Яго старшы брат сядзеў на прызьбе з Эвэлінаю. Кадэт у акуратна зашпіленым мундзеры быў побач з ім, а крыху ў баку, абапёршыся аб падваконьнік, сядзеў, схіліўшы галаву, сьляпы; ён абдумваў толькі-што заціхшыя і глыбока яго ўсхваляваўшыя спрэчкі.
— Што вы думаеце аба ўсім, што тут гаварылася, панна Эвэліна? — зьвярнуўся да свае суседкі малады Стаўручэнка. — Вы, здаецца, не сказалі а ніводнага слова.
— Усё гэта вельмі добра, гэта значыць тое, што вы казалі бацьку. Але…
— Але… што-ж?
— Дзяўчына адказала не адразу. Яна палажыла сабе на калені сваю работу, разгладзіла яе рукамі і, ледзь схіліўшы галаву, пачала разглядаць яе з задумлівым выглядам. Трудна было разабраць, ці яна думала аб тым, што ёй варта было-б узяць для вышыўкі буйнейшую канву, ці яна абдумвала свой адказ.
Тымчасам, маладыя людзі з нецярплівасьцю чакалі гэтага адказу. Студэнт падустаў на лакці і пахіліў да дзяўчыны твар, ажыўлены цікавасьцю. Яе сусед утаропіўся ў яе спакойнымі, пытлівымі вачыма. Сьляпы зьмяніў сваю досіць вольную позу, выпрастаўся і пасьля выцягнуў галаву, адвярнуўшыся тварам ад рэшты гутарыўшых.
— Але, — прамовіла яна ціха, усё разгладжваючы й далей рукою сваю вышыўку, — у кожнага чалавека, панове, свая дарога ў жыцьці.
— Божухна! — востра выгукнуў студэнт, — якая добраразумнасьць! Ды вам, мая панначка, колькі гадоў, дапраўды?
— Семнаццаць, — адказала Эвэліна проста, але зараз-жа дадала з наіўна-трыумфуючай цікаў-
