— Ідзеце, — сказаў ён ёй загадна. — Я зараз.
Шагі сьціхлі, толькі Эвеліна, прапусьціўшая ўперад Анну Міхайлаўну, засталася, прытуліўшыся да сьцяны і затаіўшы дух.
Сьляпыя лічылі сябе адзінокімі на вежы. Некалькі сэкундаў яны стаялі, нялоўкія і нярухомыя, да чагось прыслухваючыся.
— Хто тут? — спытаўся затым званар.
— Я…
— Ты таксама сьляпы?
— Сьляпы. А ты даўно асьлеп? — спытаўся Пётра.
— Нарадзіўся гэткім, — адказаў званар, — вось другі ёсьць у нас, Раман — той сямёх гадоў асьлеп… А ты ноч ад дня адрозьніць можаш?
— Магу.
— І я магу. Чую, сьвітае. Раман ня можа, яму ўсё-такі лягчэй.
— Чаму лягчэй? — жыва спытаўся Пётра.
— Чаму? Ня ведаеш чаму? Ён сьвет бачыў, сваю матку помніць. Зразумеў ты: засьне ўночы, яна да яго ў сьне і прыходзіць… Толькі яна старая цяпер, а сьніцца яму ўсё маладая… А табе ці сьніцца?
— Не, — глуха адказаў Пётра.
— То-то не. Гэта бывае, калі хто асьлеп. А хто ўжо так нарадзіўся !..
Пётра стаяў хмурны і пацямнеўшы, быццам на твар яго напаўзла хмара. Бровы ў званара таксама раптам падняліся высока над вачыма, у якіх віднеўся гэтак знаёмы Эвэліне выраз сьляпое пакуты…
— І то грашыш не аднойчы… Госпадзі, Стварыцель, Божая Маці Прачыстая!.. Дайце вы мне хоць у сьне адзін раз сьвет-радасьць убачыць…
Твар яго дзергануўся сударгаю, і ён сказаў з ранейшым жаўцёвым выразам:
