Падарожны. Першы раз бачу такую кабеціну. (Разважае). Гм! А ты кажэш шчырую праўду?.. Цікавая ты кабеціна… Дык, кажэш, і ты ні ведаеш дарoгі?.. Знаеш, старэнькая, што: ты, бачу, ніудачніца, такая, як і я. Горо тваё і маё, начэй сказаўшы, нашае горо у тым, што мы ходзім з адкрытымі вачыма, а нічога ні бачымо, як бы мы ў лесі. Вось я, — увесь век ў дарогах, а дарог ні знаю. Людзям даю раду, а сам сабе ніяк ні параджу. Мы, кабетка, сляпыя, мы цемнікі, німа у нас грунту пад нагамі.
Кабета. А скажы, чалавечэ: чым ты займаешся? Па абліччу ты падобян да сьвятога.
Падарожны. Я, галубка, падарожны, іду з аднаго мейсца на другое. Я люблю новыя крае, свежых людзей. Я хацеў знайсьці шчасьце і разказаць аб ім людзям. Я шукаў такой зямлі, дзе б людзі ні ведалі пакуты.
Кабета. І што ж, — ты знайшоў? Ці ёсьць на свеці шчасьце, ці не?
Падарожны. [Бярэ кабету за руку]. От як пойдзеш, старэнькая, па гэтай дарозі, то шчасьце будзе там (паказывае рукою упярод), і там (паварочаецца назад і паказывае рукой).
Кабета. Скажы, чалавечэ, прасьцей, а то я кепска штось разумею тое, што ты мне гаворыш.
Падарожны. Як табе сказаць, кабетка? Шчасьце — або далёка ад нас ззаду — мы перабываем яго і пазнаём толькі тады, як ужо адыйдземся ад яго; або яно далёка наперадзі: ў нашых думках. Я, галубка, тужу аб далёкім-далёкім мінулым, да катораго есьць адна толькі дарога — дарога маіх думак.
