Перайсці да зместу

Старонка:Прыгоды ўдалага ваякі Швэйка (1931—1932). Частка 1.pdf/146

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

за свайго імпэратара, калі ён верыць у бога і повен рэлігійных пачуцьцяў. Толькі тады ён не баіцца сьмерці, бо ведае, што яго чакае рай.

Гэтая лапатуха яшчэ ці мала несла розную лухту, і відаць было, што яна мае замер доўга яшчэ не пакідаць фэльдкурата. Фэльдкурат без асаблівае далікатнасьці адвітаўся.

— Едзем дамоў, Швэйк, — крыкнуў ён у калавурку.

Едучы назад, яны ўжо ніякага форсу не задавалі.

— У наступны раз хай едзе саборваць хто-хоця, — сказаў фэльдкурат. — Чалавеку прыходзіцца таргавацца за кожную душу, якую ён хоча ратаваць. Бюрократы! Паскуднікі!

Угледзеўшы ў Швэйка ў руках пляшачку з „сьвянцовым алеем“, ён насупіўся:

— Лепш за ўсё, Швэйк, памажце гэтым алеем боты і сабе і мне.

— Я яшчэ паспрабую памазаць гэтым замок у дзьвярох, а то ён дужа рыпіць, калі вы ўначы прыходзіце дахаты.

Так скончылася, не пачынаўшыся, саборваньне.

РАЗЬДЗЕЛ XIV
ШВЭЙК ЗА ДЗЯНШЧЫКА Ў ПАРУЧНІКА ЛУКАША

Швэйкавае шчасьце трывала нядоўга. Жорсткі лёс перацяў ягоную дружбу з фэльдкуратам. Калі да гэтай пары чытач меў фэльдкурата за асобу сымпатычную, дык ніжэйпаказаны яго ўчынак зрывае з яго гэтую маску.

Фэльдкурат прадаў Швэйка паручніку Лукашу ці, правільней сказаўшы, прайграў яго ў карты, як калісьці прайгравалі ў Расіі прыгоньнікаў.

Вышла гэта цалкам выпадкова. У паручніка Лукаша сышлася неяк цёплая кампанія. Ігралі ў „дваццаць адно“. Фэльдкурат прайграўся ўшчэнт і заявіў:

— Панове! Дасьцё мне пад майго дзяншчыка? Страшэнны ёлуп, але фігура найпацешная, нешта non plus ultra[1]. Кладу галаву, што гэткага дзяншчыка ні ў якога з вас ня было.

  1. Непаўторнае.