i łučynu raščepać achwoty nimašaka. Susiedzi śmiajucca, što mazaloŭ jakby nie było na rukach maich.
Ot paziraŭby, jak soniejka na bałocie zachodzić i stahi załacić… Jak kaniuch płače nad jawaram… Ciahaŭsia-b načami pa chwojniku, apuściŭšy haławu na hrudzi, załamaŭšy ruki na plečy… Zaŭsiody ad maładzika da wietocha hetak rabiŭ-by…
Ci ja winawat, što niejak lublu pazirać, jak żudasny les moŭčki kałyšecca pad zijańniem zorak paŭnočnych. Ci ja winawat, što lublu na čoŭnie pa šyrokaj plosie płyści… Nad majej haławoj dzikaja kačka krużycca, i sałodki smutak napaŭniajeć dušu maju, niby kielich čystaj kryničnaj wadoju… Ci ja winawat?..
Nad sażałkaj.
Tolki što maładzik uzyjšoŭ i kupaŭsia jon u siarebranych chwalach, niby ščupak… Byccam marmurnyje, biełyje awiečki, wyhledali chmary ŭwakruh… Smačna spała wioska apaśla ciażkaj pracy letniaho dnia. Kosy nawostrenyje, klepanyje wisieli pad strechami pryrychtawanyje na zaŭtra… Tolki wysokaja wiarbina, nad sażałkaj pachilenaja, adna adziniusieńka nie spała…
Bliżej padyjšła jana da sażałki i cudy ubačyła u hładzi lustranaj wady: kupaŭsia tam aniał z raspuščenymi šaŭkowymi wałasami. Nad haławoj jaho karonaj byŭ załaty maładzik. Na hrudziach bliščeli dyjamentawyje pacierki zorak. Płotki maleńkije płyli ŭwakruh, pazirajučy jamu ŭ jasnyje hałubyje wočy…
Nie razumieła dziaŭčynka wiaskowaja, što jana heta woblik swoj bačyć u wadzie, i zašeptała malitwu — tuju samuju, katoruju kaliś-to stary dziad wučyŭ jaje…
