A wyś biazmiernaja spakojna hladzieła miljonami zor. Cicha było i bieschmarna.
«Maŭčyš»… zašeptała, maŭčyš… maŭčyš».
Adna z jasnych zor zamihacieła, pamuciłasia; załatym kłubkom iskor palacieła na ziamlu. Upały świet mahilnym okličam patchapiła biezładnaja myśl zbuntawanaj dušy.
«Maja upała»! kryknuła: «maja» i pačała uciekać». Nie! nie! majej zarý użo niema. Upała....upała....niema!
Horad radzieŭ; paciahnułisia zahony, kusty, reka tuż zasinieła. Dabiehšy, prykucnuła źla bierahu, i wačyma ustawiłasia na wadu: Tak… tak!…» ciażka dyšučy zahawaryła da siabie u pouholas, jakby što ŭspaminajučy. «Aha..tak...ubačyć jaho...skazać usio....»
Usłużnaja pamiać pryatčyniła dźwiery prošłamu; u jakich abrazach ustawała jano i prachadziła prad jaje wačyma, jakby na adwitańnie. Miłyje, biez konca bahatyje minuty śmijalisia da jaje, łaskalisia wieśnianymi ŭzdochami, apletali čaromchi šeptam zmučeny mozh. Pierażyty raj stawaŭ ciapierašnim. Zaśmiejałasia da ihrywych chimer i pawieryła abmanu. — Krasa żyćcia wa ŭsio! A jana idzie ščaśliwa swaim charastwom, horda bujnaj moładaściaj, z nadziejaj, što niešta wialikaje, niskazannaje żdże jaje u pieradzi......Čaroŭnamu tumanu zabyćcia paddałasia ŭsia, spakojna ŭżo spakojem biassilnaj. Skłanila haławu nad wadoj. Wočy, poŭnyje miahkich tonaŭ błudzili cicha pa sinich chwalach hłybi. Miesiac ich ślady zasypaŭ rasoju. Šeptam, wichrami pawiejaŭ strach z jaje ŭzhladu. U racý spatkała adbićcie swajej postaci. Jak mara zahrobna, hladzieŭ na jaje balesny twar. Ihrywyje chimery stájali ŭ mih. U wušach zaźwinieła zołata. Połymia swiečak chibanuła ŭ kroŭ. Z arhanu hrozna pasypalisia hromy. Znoŭ praŭda wużak z dzikim rohatam prystupiła da achwiary. I rwanułasia
