— Жанчына, — звярнуўся містэр Домбі да старой ведзьмы, якая хіхікала і падміргівала ля яго пляча, а калі ён павярнуўся да яе, цішком паказала на сваю дачку, пацерла рукі і зноў паказала на яе, — жанчына! Думаю, што, прышоўшы сюды, я праяўляю маладушнасць і забываюся аб сваім становішчы, але вам вядома, чаго я прышоў і што вы мне прапанавалі ў той дзень, калі спынілі мяне на вуліцы. Што іменна можаце вы мне паведаміць адносна пытання, якое мяне цікавіць, і як гэта здарылася, што мне добраахвотна ўзяліся даставаць весткі ў такой халупе, — ён пагардліва акінуў позіркам пакой, — калі я дарэмна стараўся іх атрымаць, карыстаючыся сваёй уладай і сродкамі? Не думаю, — прадаўжаў ён, памаўчаўшы і сурова углядаючыся ў яе, — не думаю, каб у вас хапіла дзёрзкасці насміхацца з мяне, або паспрабаваць мяне ашукаць. Але калі ёсць у вас такі намер, лепш вам адмовіцца ад яго з самага пачатку. Са мной не жартуюць, і расплата будзе жорсткая.
— О, горды, строгі джэнтльмен! — захіхікала старая, ківаючы галавой і паціраючы зморшчаныя рукі. — Строгі, строгі, строгі! Але ваша міласць убачыць сваімі вачыма і пачуе сваімі вушамі, не нашымі… А калі вашай міласці пакажуць іх след, вы не адмовіцеся заплаціць за гэта, праўда, шаноўны джэнтльмен?
— Грошы робяць цуды, мне гэта вядома, — адказаў містэр Домбі, відавочна супакоены такім пытаннем. — Дзякуючы ім нечаканыя і малаабяцаючыя сродкі, як у даным выпадку, могуць здабыць каштоўнасць. Добра! За ўсякую атрыманую мною пэўную вестку я заплачу. Але спачатку я павінен атрымаць гэту вестку і вызначыць яе каштоўнасць.
— Вы не ведаеце нічога больш магутнага, чым грошы? — запыталася маладая жанчына, не ўстаючы і не змяняючы позы.
— Думаю, што тут няма нічога больш магутнага, — сказаў містэр Домбі.
— Бачу, што вы павінны ведаць аб нечым больш магутным, — запярэчыла яна. — Ці ведаеце вы лютасць жанчыны?
— Вы дзёрзкая, — сказаў містэр Домбі.
— Не заўсёды, — адказала тая з поўным спакоем.- Цяпер я гавару з вамі для таго, каб вы маглі лепш зразумець нас і паставіцца з большым давер'ем. Лютасць жанчыны тут мала чым адрозніваецца ад лютасці жанчыны ў вашым надзвычайным доме. Я раз'юшаная. Так я жыла шмат гадоў. У мяне такія самыя грунтоўныя падставы быць у лютасці, як і ў вас, і гэта лютасць выклікана тым самым чалавекам.
Ён мімаволі ўздрыгануўся і ў здзіўленні паглядзеў на яе.
— Так, — сказала яна, усміхнуўшыся. — Якая не вялікая, як відаць, адлегласць паміж намі, але гэта так. Якім чынам гэта здарылася — няважна; гэта тычыцца мяне, і я не маю намеру аб гэтым гаварыць. Я хацела-б звесці вас з ім, бо я яго
