набліжацца да хаты, Аўдоццю агарнуў такі страх, што калені ў яе задрыжэлі.
— Баценька, Пятровіч, — прагаварыла яна: — зайдзі ты першы… Скажы яму, што я прышла.
Пятровіч увайшоў у хату і застаў Акіма сядзячага ў глыбокім задуменні, на тым-жа самым месцы, на якім ён яго пакінуў.
— Што, — сказаў Акім, падняўшы галаву: — можа не прышла?
— Прышла, — запярэчыў стары. — Ля варот стаіць…
— Ну, прышлі яе сюды.
Стары вышаў, махнуў Аўдоцці рукой, сказаў ёй: ідзі, а сам зноў прысеў на прызбе. Аўдоцця, хвалюючыся, адчыніла дзверы, пераступіла парог і спынілася…
Акім паглядзеў на яе.
— Ну, Арэф’еўна, — пачаў ён: — што мы цяпер з табою будзем рабіць?
— Вінавата, — прашаптала яна.
— Эх, Арэф’еўна, усе мы грэшныя людзі, што тут гаварыць!
— Гэта ён, паганец, загубіў нае абодвух, — загаварыла Аўдоцця дрыжачым голасам, і слезы пацяклі па яе твары.
— Ты, Акім Сямёныч, гэтага так не пакідай, забяры ў яго грошы. Ты мяне не шкадуй. Я пад прысягай гатова паказаць, што грошы яму пазычыла. Лізавета Прохараўна магла двор наш прадаць, а ён зашто нас грабіць… Забяры ў яго грошы.
— Мне ў яго не трэба забіраць грошы, — панура супярэчыў Акім. — Мы з ім разлічыліся.
Аўдоцця здзівілася. — Няўжо праўда?
— Так, праўда. Ці ведаеш ты, — прадаўжаў Акім, і вочы яго загарэліся: — ці ведаеш ты, дзе я правёў ноч? Не ведаеш? У Навума ў падвале, са звязанымі рукамі і нагамі, як баран, вось дзе я правёў ноч. Я ў яго двор хацеў падпаліць, ды ён мяне злавіў, Навум гэты; вельмі ўжо спрытны! А сёння мяне збіраўся ў горад везці, ды ўжо так злітаваўся; значыцца, мне з яго грошай не прыходзіцца браць. Ды і як я забяру ў яго грошы… А калі, скажа ён, я ў цябе пазычаў грошы? Што-ж мне, сказаць: жонка іх у мяне пад падлогай адкапала, дый занесла табе? Хлусіць, скажа ён, твая жонка. Хіба табе, Арэф’еўна, людскіх языкоў мала? Маўчы ўжо лепш, кажу табе, маўчы.
— Вінавата, Сямёныч, вінавата, — шапнула зноў перапалоханая Аўдоцця.
