Перайсці да зместу

Сонечнымі сьцежкамі (1925)/Сузор’і/Нікому ня буду верыць…

З пляцоўкі Вікікрыніцы
⁂ Ў музэі залатую бранзалетку… ⁂ Нікому ня буду верыць…
Верш
Аўтар: Алесь Дудар
1925 год
Лісты
Іншыя публікацыі гэтага твора: Нікому ня буду верыць…

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!





∗     ∗

Нікому ня буду верыць,
нікога ня буду чакаць —
налажылі на нашы дзьверы
чорнага воску пячаць.

Але радасьць у сэрцы сьвеціць,
смутак поўзае чорным крабам…
Паламаў дарагі сямісьвечнік
звар‘яцеўшы ад старасьці рабін.

і так гэта вышла проста —
хто мог-бы пра гэта згадаць.
Бач, хрыстос і дванаццаць апосталаў
на балоце нам мосьцяць гаць.

Бач, малюнак стары Тыцыяна
супачыў у савецкім музэі.
Чуеш — песьняй, песьняй буянай
думкі новых, ня тых людзей.

І для нас, для нас збудавалі
на балоце шырокую гаць,
бо мы самі з дзьвярэй сарвалі
чорнага воску пячаць.