Перайсці да зместу

Плынь (1927)/IV/Падобнасьць

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Дзяўчыне Падобнасьць
Верш
Аўтар: Міхайла Грамыка
1927 год
Могілкі

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




ПАДОБНАСЬЦЬ

Я сягоньня глядзеў з па-над мора,
Аблакоў як грамады чакалі.
Як угледзецца: горы ды горы
І ідуць, і ідуць, як паўсталі.

На душы ані хмары, ні гора,
Толькі думкі плывуць дзесь глыбока,
Ўсьлед за воблакам, ў неба ад мора,
Нешта бачыць там земнае вока.

Яно бачыць ў гарах сухадолы,
Лугавіны, равочкі, зіяньні,
Беласьнежныя долы-купо́лы,
А у іншых, — ні твару, ні званьня!

І жывуць, і пануюць грамады,
Нібы тамака нехта будуе:
То званіцу ўзьвядзе, колёнады,
То ізноў раскідае, зруйнуе.

Гэта-ж толькі халодная па́ра,
Што ўзьнялася ад сонца з-пад мора.
Туманы бяз выразу, бяз твару,
Што нясуцца ад ветру пакора.

Во гара распаўзлася у хмару,
А званіца у попел крышыцца,
І няма сухадолу, папару,
І ўсё царства па ветру імчыцца…

Ўскалыхнулася парай, ўзьнялося,
Расплылося, што моцна стаяла, —
Бо варушыць стыхія і косіць,
Што калісьці сама ўзбудавала.

Але, пэўна, дзе-небудзь далёка
Зноў згуртуюцца стромкія горы.
Паглядзіць, паглядзіць на іх вока,
На спрадвечныя горы-узоры, —

А пабачыць: ні гора, ні суму!
На душы толькі цень ад задумы,
Толькі вочы, як тыя ахвяры,
Толькі думкі, як зельле ў папары.

1921 г.

◆ ◆ ◆