Перайсці да зместу

Каб жыць, сьпяваць і не старэць… (1931)/Фабрычная вясна/Яго жыцьцё…

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Леніну… Яго жыцьцё…
Верш
Аўтар: Юлі Таўбін
1931 год
За словы п‘янае трызьні…
Іншыя публікацыі гэтага твора: За словы п’янае трызьні…

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




ЯГО ЖЫЦЬЦЁ

Таварышу Айзіку Роткіну, стараму рабочаму Дубровенскае тэкстыльнае фабрыкі, з любоўю.

Звычайны сухаваты твар,
ды векам згорбленая постаць,
і толькі вочы неяк востра
вясёлкаю з-пад цьмяных хмар

глядзяцца, граюць аганькамі,
з пяшчотай войчай сьцерагуць,
гавораць, паляць і пяюць
непараўнанымі радкамі.

Поэты пачыналі так:
„Гары, ружовая Аўрора!“
Ён апраўляе свой пінджак
і зноў прыдушана гаворыць.

Жыцьцё яго — няма паўней,
усім-бы нам пражыць такое.
Жыцьцё яго — туга завей
і штандара ўрачысты колер.

Цяпер, за пекным туманом,
яно зьнікае зьнічкай дальняй,
ён безбародым юнаком
на фабрыцы працуе ткальнай,

Там падымае першы бунт.
І… (дзіўна дзецям нашай эры).
Эсэры, „іскраўцы“ і „бунд“
Купляюць разам рэвольвэры.

Ідзе за пятым шосты год…
Цямнеюць твары ветлых зорак.
Як душыць дзён бяздушны лёд
і чорны, як жалоба, морак.

І шмат адсеялася прэч
у пошуках прытулкаў вольных,
а ён застаўся, каб гарэць
сухотнай працаю падпольнай.

Маёўкі пад аховай зор…
Чырвоны сьцяг над пылам вуліц…
І прарываецца тэрор
нястрыманай гарачай куляй.

Ці перакажаш гэта ўсё?
А бізуны? А забастоўкі?
А несканчоныя масоўкі?
Хіба ягонае жыцьцё

ня з тых, якімі ганарацца?
Хіба, як кончаць разгарацца

сусьветных бунтаў ліхтары
і промін выклічуць удодні,
Ня ўспомняць нашчадкі тады
яго і тысячы падобных?

Ты чуеш, скептык малады?
І многа іх такіх, як Роткін —
Кладуць апошнія гады
Да постамэнту пяцігодкі.

Консьпірацыйны змрок вачэй
даўно ў сьвітанках сьвежых згінуў.
Мы ночы думалі пільней
над недахопамі тканіны.

Віднейшая прад намі даль…
Расьце романтыка другая,
і добраякасны паркаль
краіна працы вымагае.

Я веру ў маладосьць маю
і ў нашых „старычкоў“ нязломных —
На ткальнях, сьлёсарнях ці домнах
ў зашмальцаваную сям‘ю,

ў яе працоўную адвагу, —
і так, як некалі ў баёх,
у мірных бойках, мірных днёх
мы атрымаем перавагу
пад тым-жа сэрцу дарагім,
пад тым-жа слаўным і старым
пад баявым Чырвоным сьцягам.

1930