Паулінка. Значыцца, будзем гуляць пад язык. (Смех. Адольф іграе на язык і без толку выкручываецца с Паулінкай).
Адольф (паказываючы). Вось так, вось так! Правую нагу сюды, а левую туды. Галаву у левы бок, а задам пад парог, ды вось так!.. Раз, два, тры, то на права, то на лева… (Усе прыгледаюцца да іх і сьмяюцца).
ЗЬЯВА IV-ая.
Тыя-ж і Пранцісь, Агата, Сьцепан.
Пранцісь (пьяны). Пахвалены Езус. Вось-цо-да, пане добрудзею.
Колькі галасоу. На векі! На векі!
Пранцісь (глянуушы на Паулінку і Адольфа). А гэта што такія, собственно, за выкрутасы, як у цырку, ці у сумашэдшым доме?
Адзін з гасьцей. Гэта пан Быкоускі навучае пану Паулінку навамодных танцау (Пранцісь і Агата распранаюцца).
Пранцісь. Можна, можна далей круціцца, як у хваробе сьвятога Лявэнтаго. Далей, далей! Раз, два, тры, вось-цо-да!
Адольф (далей паказываючы Паулінцэ). Вось як, вось так! То направа, то налева. Раз, два, тры! То туды, то сюды, ножка у ножку, раз, два, тры!
Паулінка (вырываючыся). Не, такі нічога ні выйдзе. Ні кемкая я да навукі.
Адольф (садзючы Паулінку). Гэта толькі трудна першы раз, а посьле пойдзе усе гладка, як нугай высмаліць! (Ходзе па хаце, махаючы каля твару хустачкай. Пранцісь, Агата і Сьцепан садзяцца за стол; Альжбета падае ім гарбату).
Пранцісь (закурываючы люльку с Сьцепанам). Собственно, пане добрудзею, кабыла заблудзіла і праз тое трохі спазьніліся. Але гэта глупство, глупство! Ешчэ парой будзе, вось-цо-да.
Агата. Якое чорта заблудзіла! Пакуль аб‘ехаў, тудэма-сюдэма, усю аколіцу, як пагарэлец, дык і поунач чуць ні агарнула. Тудэма-сюдэма, усе гары тэй сабе шукау.
Пранцісь. Ты, баба, собственно, маучы, вось-цо-да! Ты нічога ніколі ні кеміш, а я маю розум спрытны. Я, пане добрудзею, Барнашоу, дзе пашоу, там і прайшоу. (Да гасьцей). А вы, маладзічкі, ні зважайце, вось-цо-да, ды танцуйце, пане добрудзею, пакуль казінец ні убіуся у ногі.
Паулінка. А прауду дзядзька кажэ. Будземо гуляць, на што
