Яна патаукла маю душу, як пшаніцу у ступе, на крупы падзерла мае сэрцо.
Драуко. Ніхай-бы сабе дзерла, — то ішчэ поу-бяды… А тут як абцугамі сьціснуло табе душу ды пілуе, як сталь тупым напільнікам… (Чутно на дварэ рагочуць). Далі-Бог, Грыпіна ужо некуды выкрадаецца! Дзе-б мне кала папасьці? Пачэкай-жа, я табе дам грыбы (вырвау калок с плоту ды бяжыць у двор).
Кукса. Ці ні пайсьці мне у млын, заснуць крышку?
Антон (згледзіушы Куксу, крычыць на Ганулю). Пашла! пашла вон з млына! Німа табе тут работы!..
Кукса. Ай, удалы Антон! (да Ганулі). Пацалуй яго, Гануля, то у яго зараз злосьць адыйдзе. (Рагочэ).
Антон. Калі вы, гаспадару, гэтак яе будзеце падучываць, то я зараз рашчоту папрашу. (Кукса, сьмяючыся, ідзе за млын).
ЗЬЯВА VI-ая.
Гануля.
Гануля. Ну, і хітры-ж Антон! Так лоука выдае што сярдуе, нібы-то сапрауды цярпець мяне ні можэ… А ужо як ен мяне любіць! як кахае! — то і ні ведаю, ці патрапіць які іншы парабак гэтак дзеуку любіць. І цалуе, ды прыгартае, ды шчабечэ… Так тагды на сэрцы люба, так весяла… (ідзе у хату).
ЗЬЯВА VII-ая.
Драуко і Грыпіна.
Грыпіна (ідучы цераз вуліцу). Я-ж вам кажу, што зараз вярнуся.
Драуко. А я табе кажу, варочайся! Варочайся мне зараз, бо ногі паперабіваю.
Грыпіна. А я вам кажу — такі ні вярнуся. (Пашла).
Драуко. Ах, ты хвароба! (кідае палку ды пападае у Скакунца).
ЗЬЯВА VIII-ая.
Драуко і Скакунец.
Скакунец (падняушы палку). А што будзе, як я гэты самы дакумэнт прэдстаулю міравому?
Драуко. Выбачайце, я-ж ні сумысьля!
Скакунец. Што мне з вашаго: «выбачайце»? Вы маей асобе маглі гэтаю асобай ногі паперабіваць!
