Перайсці да зместу

Старонка:У іншым шчасьці няшчасьце схавана (1919).pdf/10

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

Еука. Хіба, рак жывую жабу есьць? Ён толькі забітую і то, каб вачэй ня бачыў… баіцца.

Піліп. Баіцца, баіцца! А ты ведаеш?!

Еука. Ведаю. (павярнулася да маткі).

Прузына. Заўтра ў нас прысьвятак. Трэба да сястры зьезьдзіць. Мо ты Марыля са мной паедзеш?

Марыля. Няхай Еўка едзе.

Еука. Я, мама, паеду. Мама, добра?

Прузына (да Марылі). А ты чаму ня хочаш?

Марыля. Так, нешта ня хочацца… І трэба кашулю Піліпу скончыць…

Прузына. Кашуля не ўцячэ; Піліп ня голы ходзіць.

Марыля. А што-ж мае валяцца?.. І сабе маю сёе-тое зрабіць…

Еука. Я, матачка, паеду! Матачка, я!!!..

Прузына. Ой, ты, Марылька, штось круціш!.. А Васіль старастаў такі нішто дзяцюк… Помніш, як ён усё з табою на ігрышчы гуляў? Табе ўжо і замуж пара…

Марыля. Дык што? Ён мяне ня возьме…

Прузына. Па чым знаць?!. Едзеш?

Марыля. Няхай Еўка едзе, — ёй бо хочацца.

Прузына. Ну, глядзі-ж!.. (да Еўкі). Дык ты шурпа, паедзеш?

Еука (цалуе матку, потым глянуўшы на Астапа). Няхай Марыля з Астапам гаспадараць (выбягае падскакаваючы).

Піліп. Мама, ты мяне пабудзіш быдла гнаць! (кладзецца спаць, бо прыгнаў быдла з раніцы).

(Завеса).