Старонка:Пес’ни (1904).pdf/29

Як той кролик у гародзе!
Тут, здаецса, и сканаўбы,
За свабоду жыціоб даўбы.
Скаўроначки Бога хваляць,
А и солнышко прыгрэла;
Аж мне ў душы паяснела.
Да палудня ишли гэтак
Пры дарозе шмат и кветак,
То прасисак, то сасонка
Выгрэвае Боже слонка!
Так над вечер ў месцы стали,
У халоднай начавали,
Была позна. Заўтра зраня
Як раз у дзень Звяставаня,
Кличуць мяне да дапросу,
(Задаваць ужо чосу!)
Той судзебник маладзеньки;
Таки быстры, хоць маленьки,
Усіо пытается, ды пише.
И нагой усе калыше.
И спытаўся мяне, хто я,
Я и ўспомниў сабе тоя,
Як выўчыў той з астрога:
„Знаць ня знаю я ничога!“
И старога тут кликнули,
Папыталися, раскули
И да дому навярнули.
А мне каже: „Ты, брадзяжка,
„Сакрыў зване, будзе цяжка:
„Сорак розаг, потым роты!
„Скажи лепей, адкуль, хто ты.“
А ўсіо пише, пише, пише
И нагой усіо калыше,
Писаў, писаў, даў другому
И сам пашоў кудысь з дому;
Мяне зноў же да астрогу;