Старонка:Пес’ни (1904).pdf/28

Якоя даць паказаня:
Кажы, кажець, знаць, ня знаю,
Чый я іосць, з якога краю,
Малым быўшы сляпых водзиў
А падросшы и сам бродзиў;
Ня прыписаны да сказки,
И так жыву з Божай ласки.
Бог — мой бацька — зямля матка:
„Знаць ня знаю“ — ўся гадка!
Так да Марца сядзим циха,
Ня чуваць дабра, ни лиха,
А у Марцы шлюць бумагу,
Каб дастаўляна брадзягу,
Супрациўника ўлас’ци,
Улаження першай час’ци
Што мянуецся „Линдарам“
Ды йще бьецса з асэсарам,
Ды каб быў ў ланьцух закуты,
На нагах каб были путы,
Праважацели каб сроги
Каб ня сходзили з дароги
А каб проста да начала…
И чы мала там писала!
Вот на заўтра рана, рана
Нам адзежка наша дана;
Паскидали мы сярмяги,
Салдат ўзяў дз’ве бумаги,
Нас звязали и ў дарогу!
Я падумаў: дзякуй Богу!
Хоць нас солнышка сагрэе,
Вецерочек нас абвее,
Може дожджык срыбны змоче
Може пташка засвяргоче
Аж заплакаў я зрадзеўшы!
От, здаецса, и ня еўшы
Быў бы сыты на свабодзе,