Старонка:Пес’ни (1904).pdf/20

Што сказаў у кепским часе,
Чы хто кинуў таким вокам?…
Ну и доляж удалася!“
И сбылосяж бацьки слова!
Вот у тыдзень вязуць гэта
Хрысьциць мяне да Макрова,
Кумоў двое и кабета.
У Аборках мост сарвала,
А я быў чуць жывы слабы.
Рада ў раду на тым стала,
Што ахрысцяць з вады бабы.
З Бярэзыны жменяй вады,
Кума сама зачарпнула,
Пошатала сюды туды,
Трейчы на мяне линула.
„Вот и хрэст увесь тут, каже,
И ксіондз хрыс’ци гэтак сама,
Тольки еще чымсь памаже,
А хлопцу ўсіо роўна яма!
Хоцьбы жывым хоць давез’ци,
Каб дарогай не сканала,
Скажуць — кепска вязла, гдзес’ци,
Або туга спавивала!
Гэтак мяне пахрыс’циўшы,
Вязуць назад ўжо да матки,
Вочы добра позалаўши
Лед’ве унясли да хатки.
Закусиўши тут, як трэба,
Пакумалися и квита:
Баба ўзяла бохан хлеба,
Пляшку водки, торбу ўжыта;
Разыйшлися и паснули,
Маткаж мяне калыхае:
„Люли, шепче, сынок, люли“…
А як зваць, сама ня знае.
Вот на заўтра з пазараня