Выгінаецца дугою.
Бярэ радасьць — ня стрымае,
Зараз пусьціцца да гаю, —
Брык і брык — і паляцела.
„Што-ж ты, цёлка, звар‘яцела?“ —
Кажа Янка, і драцянкай
Лясь і лясь пад самым ганкам.
Пуга ляскала удала.
Тут і сучка ня стрымала:
Пстрык — нагой пад вухам чэша,
Як загаўкае, забрэша,
І спрунжынай як заскоча,
Ды здаецца, яна хоча
Цэлы сьвет у міг стрывожыць.
Во і Янку заварожыць!
Далібог, заваражыла:
Ён бяжыць, аж трашчаць жылы,
За цялушкай і за сучкай.
Ля варот ратаяў кучка
За бакі бярэцца з сьмеху
І крычыць: «Ды бойся грэху,
Янка, так, скаціну мучыць
І сабаку баламуціць!
Ну, і спрыт у падшывальца,
Хоць ня большы ростам пальца!“
Сьвеціць сонца, ўжо з скацінай
Брыдзе Янка па лагчыне.
Па расе сьляды ён піша,
А чарот дубцом калыша.
Гляне ў поле, абярнецца
Ды на пушчу засьмяецца
„Го-го-го“ — гушчар рагоча.
„Го-го-го“ — шыр-даль якоча.
Даль туманіста, імгліста,
Гладзь нябёс над ёй квяціста;
Ў агняцьветах-пералівах
Млеюць казкі, шэпчуць дзівы.
„Шу-шу-шу“ — гушчар гаворыць,
„Шу-шу-шу“ — даль ціха ўторыць,
Цень глядзіць са шчылін бору,
Павылазяць страхі з нораў.
„Буль буль-буль“ — хтось балабоча
Хтось з-пад крушанькі шапоча.
А травіца яшчэ росна.
Ў адзіноце Янцы млосна,
