Весяліцца, ня тужыці.
А зімой ён пойдзе ў школу,
Будзе добра і вясёла.
Адукуецца твой Янка,
Будзе знаць ня горш падпанка
І пісаць і рахаваці.
Не бядуй, ня плач-жа, маці!
— Я, браткі, ад шчасьця плачу.
Бачце, Янка мой во‘ скача!
Падабаецца ўсё тутка.
Ну, бывайце! Пайду хутка.
Мабыць курыца зьняслася, —
Прынясу яечка Ясю.
Ды ня бойся, у нас кармежкі
Хопіць без твайго яечка!
IV
Зажылося Янцы добра.
Ён вясёлы і харобры
Выганяе ў поле быдла, —
Яму праца не абрыдла,
І будзіць ня трэба зрана.
Йшчэ вакол стаяць туманы,
Йшчэ мігцяць у небе зоркі, —
Чуваць Янчына гаворка:
— Дайце мне скарэй сьняданьне!
На-цю-на! На паляваньні
Мы з табой сягоньня будзем,
На балоце не заблудзем.
Бурчыць цюцька, жмурыць вочы,
Бо яшчэ драмаць ён хоча;
Хвастом круціць, хвастом меліць,
Зрэнкі хітрыя казеліць.
Янка трубіць, Янка звоніць,
Зычна сам з сабой гамоніць;
Гладзіць белага бычочка,
Ласуночка-трацячочка:
— Падрасьлі мо‘ занач рогі? —
Шмат на гэта трэба змогі, —
Трэба рогі пальцам мерыць,
Бо ня можна воку верыць.
А цялушачка тым часам
Пазірае набак ласа,
Падымае хвост трубою,
