Плача маці, плача горка
Ды глядзіць на тую горку,
Дзе палац стаіць, мільгае
І на хмаркі паглядае
Горды, белы, пекны, стромкі,
Ды ў абхваце такі ёмкі,
Як-бы цэлы сьвет ён душыць,
Як-бы сонейка варушыць.
Блішчаць вокны, ганкі, дзьверы, —
Іх так многа, іх бяз меры.
А вакол там шмат будынкаў,
Як наваленыя скрынкі,
Нібы гэблем гэбляваны,
Нібы хварбай хварбаваны.
А далей шапочуць дрэвы,
Рэчка мчыцца ўправа, ўлева
І бурліць, пяе пяюшкай,
Зьмейкай ўецца, ўецца стужкай
Па разлогах, па далінах,
Па шырокіх лагавінах
І хаваецца ля бору, —
У лесе з хвойкамі гавора.
Дзіва-дзіўна пляце-вяжа,
Зычыць гулка, шэпча, кажа
Свае казкі, свае байкі,
Свае цуды, свае грайкі.
Гэта — панскі рай-раёчак,
То — багаты фальварочак,
Яснай Крушняй што завецца,
Дываном што тут пляцецца.
Туды маці паглядае,
Свае сьлёзы выціраe:
—То-ж няма, нябёсны тата,
Там цяперка пана ката,
Парабочкі цяпер самі
Там жывуць гаспадарамі,
Лоўка ладзяць гаспадарку
У тым пакінутым фальварку.
Там, дзе „хаму“ было цесна, —
Цяпер гулка пяюць песьні;
Дзе лілася кроў мужыча, —
Цяпер шчасьце сонца жыча.
Трэба шчыранька старацца, —
Карміць будзе сытна праца.
Зямля корміць, тых гадуе,
