Гэта старонка была вычытаная
Пакахаў,
Каб туманамі кроз,
Як віном, упіцца на хвіліну…
Цалаваць, як восенскі мароз
Лебяду цалуе каля тыну.
Афіцэр жаданьнем паланён,
Паланён,
Бы дарагімі снамі, —
Каб дваццатай восені півонь
Адарваць… Пакінуць пад нагамі.
II
Панічу шаленства ня купляць,
Але-ж прыдзе час і разьлічыцца…
Ня румянку белую таптаць —
Карыстаць даверлівую шчырасьць.
Не стаіць зьбянтэжана адна
З надламаным ветразем Праксэда…
У бары пахмельле бяз віна,
У бары крывавая бяседа.
Хто ня ведаў назвы „партызан“, —
Хто Сьцяпана храбрага ня ведаў!
За злачынства,
Крыўду і абман,
За Праксэду, —
Любую Праксэду,
