Старонка:Ветразі (1929).pdf/88

ПРАКСЭДА

I

… Мы ня так, як тысячы другіх…
Пад цыліндрам душ не замыкаем, —
Не стаім на сьцежках крыжавых,
І ў кішэні камень ня трымаем.

Мы жывем ня толькі для красы…
Кожны крок мы дасягаем боем…
І ня сум, як восень каласы,
Точыць сэрца нам запоем.

Мы умеем чэсна ваяваць,
Мы умеем плакаць і сьмяяцца,
А ня ўмеем слабых катаваць
І законам моцных закрывацца…
............
Было так:
Я помню, як цяпер
(Хоць гады не пакідаюць сьледу),
Пакахаў дзяўчыну афіцэр,
Пакахаў прыгожую Праксэду.