Гэта старонка была вычытаная
Ты часта ходзіш да імшы,
А я, стрымаўшы боль рыданьня,
Гляджу на труп тваёй душы
У тым архіве пахавальным.
І здэцца, там, дзе пустата
Вартуе воцат і бальзамы,
Трымціць труна твайго хрыста
З плябейскім болем і сьлязамі.
Пусьці на лес магільны сум
Тужыць і плакаць сёньня годзе!..
І не маліся ты хрысту, —
Навошта кратаць пыл стагодзьдзяў?
Я адчыню табе душу,
У ёй ты знойдзеш рытмы веку,
Там служыць творчую імшу
Любоў і праўда чалавека.
Ты з рук маіх ад поўных чар,
Дзе многа праўды, сонца многа,
Адпі хоць мудрасьці жыцьця,
А пакахай сабе другога.
3-VIII—29 г.
|}
