Перайсці да зместу

Хрыстаматыя беларускае літэратуры. ХІ век—1905 год/Народн. літэр. невяд. аўтор./Прачыстая сярод ночы

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Народн. літэр. невяд. аўтор. Прачыстая сярод ночы
Верш

1922 год
З „Гутаркі Паўлюка“
Іншыя публікацыі гэтага твора: Прачыстая сярод ночы.

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




Прачыстая сярод ночы.

Прачыстая сярод ночы
Пусьцілася са ўсей мочы,
Плачучы, на гроб Хрыстоў,
На Галгофу, між кустоў.

Пазьдзірала вельмі ногі,
Бо баялась сінагогі,
І наткнулась на Хрыста,
Ён яе спрасіў спраста:

Што-ж ты, мая маці, плачаш?
Я васкрэс, сама ты бачыш,
...........

Хоць жаўнерам далі плату,
Штоб брахалі там Пілату,
Што іх змог найкрэпкі сон,
І Хрыста хтось вынес вон.

А я многа меў работы
Пад час сьвятыя суботы,
Пакуль пекла пагасіў
І Адама ўваскрасіў.

Як пачула злая сіла,
Што самую сьмерць скасіла,
Пабяжалі к Аарону —
Спраўку вывесьць па закону,

Ці прыйшоў Мэсіі час,
Штоб ад пекла ўсіх ён спас?
Аарон ачкі надзеў
І ў Быбліі паглядзеў,

Ня уцерпіў, засьмяяўся,
Куцы зараз дагадаўся,
Бяжыць на пякельну браму,—
Аж ідзець Хрыстос к Адаму.

І к архіву скора — шась!
Аж пякельня затраслась.
Куцы зашатаўся з ляку,
Трудна стала небараку;

Прад Хрыстом ні мёртв, ні жыў,
А Хрыстос яго спрасіў:
„Гдзе старэнька баба Ева,
Што грызнула плод ад дрэва?“

Куцы качаргу узяў,
Ў печы крэпка памяшаў.
Ева вылезла із печы,
Абгарэлі вельмі плечы,

А за ёю і Адам,
Аж Хрыстос зьдзівіўся сам:
Ўвесь пабіт і пакалот,
З голаду запаў жывот!

Горка, горка зарыдаў
І на Еву паглядаў.
Ўзяў яго Хрыстос за рукі,
Расказаў пра свае мукі,

Адпусьціў абоіх ў рай,
Штоб забылі гэты край.
Тут Адам із пекла драла,
Ева на ўсі жылы брала:

На бягу дагнала Лота,
Аж крывава пена з рота,
Як ён чыніць ў райскі сад,
Не агляжаясь назад.

Ной старэнькі спатыкаўся
І да раю прама драўся.
Слаўны багатыр Самсон,
Што быў вельмі лас на сон

І што здаўся на пакусу,
Крыкнуў Навіну Ісусу,
Штоб ён сонца прыдзяржаў,
Пакуль вечар не настаў.

Праведныя душы выйшлі;
Ілія на конях ў дышле,
Алісею даў жупан,
Расступіўся Іярдан.

Сталі райскія вароты
Насьцеж ў дзень новай суботы.
Тут прамудры Саламон
Зазваніў у райскі звон.

Ўсі сабраліся па звону,
Па заслугам, па закону,
Пасадзілі ўсіх за стол,
Тут і Божы быў прастол.

Сам Бог яйцамі златымі
Пахрыстосаваўсь са ўсімі,
Разгавеўся сьвяты мір,
І пачаўся вечны пір.

Новае падалі піва;
Тут Давыд, усім на дзіва,
Прывударыў ў гусьлі так,
Што ня ўцерпілі ніяк.

Сара ў тую-жа гадзіну
Прэж ўсіх выйшла на срадзіну,
З Аўраамам ў танец шла,
Ўсіх на ногі падняла.

Ісаак, працёршы вока,
Стаў з Равекай Сары збоку,
Якаў кінуў свой кастыль,
Стаў пры іх, ўзяўшы Рахіль.

Тут прыдаў Іуда жару,
Ўзяўшы пад-ручку Фамару!
Тут прыпомніла Эсфір
Красен з гусьлямі Псалтыр;

Тут ударылі ў тымпаны»
Ўва ўсе струны і арганы,
Аж да алтаровых рог,
Штобы быў праслаўлен Бог.

Тут і бабкі, тут і ўнучкі —
Ўсе пабраліся за ручкі,
Пайшлі ў вечны карагод,
Слава Богу ў род і род!


Гэты твор быў апублікаваны да 1 студзеня 1929 года і знаходзіцца ў грамадскім набытку ўва ўсім свеце, бо аўтар памёр, прынамсі 100 гадоў таму.