Гэта старонка была вычытаная
Ціха ходзяць іх макушкі
Над палянкай з краю.
— Эй, вы, часы, божы служкі!
Я вас выклікаю!
Крыкнуў год стары, і дзіва:
З-за камлёў драўляных,
Нібы дым, ўстае маўкліва
Рад цянёў нязнаных!
Вышлі цені на палянку.
Ўсе пад нумарамі.
У беласьнежную катанку
Ўлезшы з галавамі.
На адных, бы кроў, гарэлі
Знакі агнявыя,
А з другіх чучь-чуць глядзелі
Напісы сьляпыя.
Год стары ўстае прад імі
І кажа ўладарна:
— Станьце, годы злыя, з злымі,
Хто ня згінуў марна!
І вы, добрыя гадочкі,
Вечнай праўды стражы,
Станьце бліжай у радочкі.
Няхай кожны скажа
