Гэта старонка была вычытаная
Зоркі ціха мігацелі,
Разубраўшы неба.
Гаманілі людзі, елі,
Ды ня стала хлеба.
— Слухай, Пётрык: зьбегай к маме,
Возьмеш хлеба, сала
(А за грэбляй між лясамі
Вёска іх стаяла)! —
Так дзед кажа да Пятруся,
Хлопчыка малога.
— Калі-ж, дзедка, я баюся,
Злыдзеня ліхога!
— Сьмейся, хлопча: мы-ж тут блізка,
А там зараз хаты.
Яшчэ-ж рана, месяц нізка.
Чуй — пяюць дзяўчата!
∗
∗ ∗ |
Час ідзе, бягуць хвіліны.
Дзед чакае ўнука.
І няма, няма хлапчыны,
Аж бярэ дакука.
Месяц вышай усплывае,
Поўнач недалёка,
Вось і сітца чуць мігае,
Ледзьве зловіш вокам.