Гэта старонка была вычытаная
Нямее ўсё, маўчыць, чакае,
Надзеі тоіць усё вакол
І прагна вільгаць палыкае
Акамянелы, пылкі дол.
Глядзіць і лес і луг з мальбою,
Гадае, думае зямля,
Што хмарка дожджыкам-сьлязою
Спадзе, — ажывіцца ральля,
І ў неба дойдзе плач з туманам,
Што сівым дымам нема зьвіс
Над цёмным лесам і курганам,
І ліне дожджыкам на ніз.
Плыве хмурынка ў сінім полі,
Мінае лес, мінае гай —
Яна ня чуе крыку болі,
Бо вабіць хмарку іншы край.
1909 г.
|}