Старонка:Taraskievic.Vybranaje.pdf/150

55. толькі каб ты не загінуў бы, здужаны сілай Ахіла.
Ну, дык сыночку ты мой, увайдзі за муры ўжо, бо мусіш
быць абаронцам траян і траянак, каб славы не даці
сыну Пелея ды мілай душы і жыцця не згубіці.
Ўрэшце падумай і злітуйся хоць нада мной над няшчасным
60. бацькам, якога змушае Зявес на парозе магілы
вынесці столькі згрызот і пабачыці гэтулькі гора:
як забіваюць сыноў і як цягнуць дачок у няволю,
апусташаюць каморы і дзетак маленькіх нявінных
вобзем кідаюць і б’юць, азвярэўшай у лютым змаганні,
65. бачыць, як цягнуць сыноў маіх дзікія воі ахеян.
Сам я апошні паду, і мяне на парозе сабакі
жадныя там разарвуць, калі нехта вастрэннаю меддзю
тне ці прапора мяне, з суставаў мне выжане духа:
тыя сабакі прыдзверныя, што пры бяседах карміў іх,
70. піць маю кроў яны будуць, a после, напіўшыся, лягуць
з сумнай душою у сенях. Прыгожа ляжаць маладому
нават забітаму востраю меддзю ў баі-ваяванні:
хораша ўсё у яго, на што толькі вачмі не паглянеш;
але сівую калі галаву, бараду й срамаценне
75. ў мужа забітага злыя сабакі крамсаюць і бэсцяць,
то ўжо за гэтае горай і ў марных людзей не бывае».
Гэтак стары гаварыў і, схапіўшы рукамі за голаў,
рваў валасы, але просьбамі Гектара не перайначыў.
80. Маці і тая таксама давай галасіць-прымаўляці,
грудзі яна расхінула рукою і, ўзяўшы адну з іх,
плачучы слёзна, казала такія крылатыя словы:
«Гектар, дзіцятка маё! ушануй ты хоць гэта, мей літасць
хоць нада мной, што грудзьмі ціхамірыла плач твой дзіцячы;
мілы сыночку, успомні ты гэта й гані Ахілеса
85. згэтуль, схаваўшыся ў горад, не йдзі на яго адзінокі,
бо як заб’е ён шалёны цябе, то не ўдасца й аплакаць
мілую родную краску на марах ні мне ані жонцы
дужа пасажнай: ад нас ад абодвух няшчасных далёка
пры караблях пры ахейскіх з’ядуць цябе злыя сабакі».
90. Гэтак абое яны прамаўлялі да мілага сына
й вельмі прасілі, a не перайначылі Гектара духа:
стойка стаяў і чакаў ён на бой Ахілеса страшнога.
Так, як дракон, што у горнай нары чалавека чакае,
зелля благога нажоршыся, з ярасцю й злосцю страшною,