107
(jest to owo niechrześciańskie: prima charitas ab ego, pierwsza miłość od siebie; wyznanie wiary pogańskich samolubów, sobków. To przysłowie nie jest zupełnie włościańskiem, bo oni kabatów nie noszą.)
10. Boh wysoko, pan daloko. Bóc wysoko, pan daleko. (mówią skrzywdzeni od miejscowych slug pańskich.)
11. Boha chwalī, czorta nie hniewī. Boga chwal, czarta nie gniewaj. (gdzie trzeba obu stronom dogodzić.)
12. Budzie kij, da nie takīj. Będzie kij, ale nie taki. (o rzeczach lub osobach żałowanych, gdy nikną.)
13. Byú koń, da zjeździú sie. Byl koń, lecz zjeździł się. (o podupadłych na sile, lub zdolnościach.)
14. Byú i na kanīu i pad kanīom. Byl i na koniu i pod koniem. (o bywałych.)
C.
15. Choć bieda, to hoc! Choć bieda, to hop!
16. Choć ty mieniē kapūt, to ja nie halōm. Choć mię zabij, to nie pójdę. (Zabytek z r. 1812, mówili podwodnicy i przewodnicy nie zdolawszy dalej wieźć i prowadzić wojsk niemieckich.)
17. Choć za wałā, byle ú domu nie byłā. Choć za woła zamąz̓, byle w domu nie była. (o córkach.)
18. Chitro, mudro, z niewielikim kosztom. Chytrze, mądrze, z niewielkim kosztem. (przysłowie szlacheckie, w razic zrobienia czego z małym wydatkiem.)
19. Chto bahāt, toj mnie brat. Kto bogat, ten mi brat. (powtarzają zapomniani biédni krewni.)
20. Chto cicho chodzić, toj husto miesić. Kto chodzi cicho, ten gęsto miesi; odpowiada temu: cicha weda brzegi rwie.
21. Chto pytaje, toj nie błudzić. Kto się pyta, ten nie błądzi. (o drodze.)
22. Ci daú ja tabiē babko szeleh? — daú panie. Czy dałem ci babko szeląg? — dałeś panie! (mówi się o przypominających komu często, dobrodziejstwo jakie male.)
23. Cierpiōn, spasiōn. Cierpliwy, zbawiony.
24. Czahō czorcie u bałocie siedzīsz? — bo prywyk. Czego czarcie w błocie siedzisz? — bom przywykl. (mówi się o nawyknieniach i powtórnych ślubach małz̓eńskich.)
