87
podobnego do wyrazu zaraza, który jest takz̓e w krewickiej nazowie: takaja úz̓o posześć, takie to juz̓ nasłanie, lichaja posześć, zło jakieś powszechne.
Proczki, ek. liczb. mn. ucieczka, wędrówka potajemna. Pajścī ú proczki, pójść ze wsi kryjomo w świat. Włoscianie często tak niegdyś chadzali, a chaty ich stawały się pustkami, a pola pustoszami.
Protor, a. m. kawał drotu, lub prątka wetkniony do chleba, lub mięsa dla zadławienia: co robią czasem złodzieje, albo ci, którzy się chcą pozbyć psa zjadliwego sąsiedzkiego. Ross. проторъ, wydatek, koszta procesu: musi to być wyraz przestarzały, lub uz̓ywany w gminie.
Prynada, y. z̓. przynęta; prynadzić, przynęcić; pierenadzić, odnęcić od kogo do siebie; unadzic ce, wnęcić się. Czesk wnaditi, nęcić; prywnaditi, przynęcać; wnada, ponęta. Lind.
Puchowy, (puszōn w Lepel.) puchowy; bardziej się uz̓ywa o chlebie s plewami, zwanym puchowy, aniz̓eli o poduszce. Rоss. пуховый tak, jak i polski puchowy, znaczy jedynie coś s pierza miękkiego, puchu ptasiego; u Krewiczan tylko stał się przymiotnikiem chleba z ościami.
Puha, i. z̓. bicz krótki włościański, i długi pastuszy. Puszka, i. z̓. biczyk. Musi pochodzić od puz̓āć, straszyć. Ross. пуга, szerszy koniec jaja; пушка, armata.
Pustohrāk, a, m. człowiek do niczego, albo nawet i naczynie do niczego niezdatne; próz̓nochwał, samochwał. (Hrak, a. m. gawron ptak.)
Pypeć, cia, m. narość, narostek jaki bądź, i na ciele ludzkiem. Mówi się: mały, jak pypeć, pęcherz! Pypeć, skóra czerwona u jędyka na dziobie; pypeć, jak i po polsku, oznacza chorobę na języku ptastwa domowego.
Pypnić, robić coś bardzo powolnie, niedbale. Uz̓ywamy w Litwie w polszczyznie: at coś pypni, a coś robi! Musi to samo znaczyć, co wyłoz̓one w Słown. Lind. z Włodka o naukach wyzwolonych, w r. 1780: pyplić, t. j. pysklić, plugawić, brudzić. (Uwaz̓ać trzeba, z̓e w tymz̓e słowniku niewidać ani at, ani et, ani naszego ulubionego ajej, których tak często w mowie potocznej uz̓ywamy.)
