Ня быць выгнаным надзея
Не загосьце ў чужой хаце;
Месяц сьвеціць ды ня грэе,
Служба службаю, мой браце,
V
— Скокам-бокам, напаў з горам
Насьпеў годзік і дваццаты
Быў хлапцом — сказаць ня сорам!
Бач, пазвалі у салдаты.
І пайшоў я — няма дуру —
Паспытаць ваеннай кашы;
І што скажаш? — прышоў з скурай,
І там людзі, і там нашы.
На муштроўку шоў у зьміру,
Вайну ўзьнялі — туды глянуў;
Праслужыў гадкоў чатыры:
І вярнуўся… куды? — к пану.
Прынёс крыжык — памяць з бою,
Ды яго-ж я, о, пракляцьце!
Аплаціў аднэй рукою…
Эх, каб ім… Падумай, браце!..
VI
— Аднарукі, аднарукі!
Гэтак дома ўсе казалі,
Многа меў нуды, дакукі,
Яшчэ горай стала далей.
Што рабіці, трэба жыці, —
Стаў у двор за лясьніка я,
А служыці, дык служыці,
Мабыць доля ўжо такая.
Вось з наказу раз пайшоў я
Вартаваць у лес павалы,
Ноч была, на безгалоў‘е
Бура выла, лес ламала.
